باشگاه های عضویتی جدید، چگونه مرز بین کار و تفریح را کم رنگ کرده اند؟
این فقط کار نیست، زندگی است!
امروزه دیگر تصویر مردهایی با کت و شلوارهای رسمی و اتوکشیده، که در باشگاههای خصوصی سیگار برگ میکشند و به سلامتی هم مینوشند، قدیمی شده است. کارآفرینان و تاجران جوان امروزی، به دلیل سبک زندگی راحتتر و خودمانیتری که نسبت به پیشینیان خودشان دارند، کمتر به چنین فضاهایی علاقه نشان میدهند. اما در دورانی که این باشگاهها در اوج محبوبیت و شکوفایی بودند، در کنار خود موجب ایجاد نوع دیگری از باشگاههای عضویتی (Members clubs) شدند؛ باشگاههایی که علاوه بر محیط تفریح و استراحت، امکانات متفاوتی برای انجام کار را نیز به اعضای خودشان ارائه میدادند.
حالا نوع جدیدی از این فضاها که به صورت تعاملی طراحی شدهاند، حرفهمندان را با توجه به حوزه فعالیت و تخصص آنها هدف قرار داده و به آنها اجازهی تغییر و انعطاف پذیری در کارشان را میدهند.
ایدهی فضاهای اشتراکی جدید، درست به موقع از راه رسیدند؛ همان وقتی که بیشتر باشگاههای خصوصی دچار مشکلاتی شده بودند. نوک بیشتر انتقادها به سمت بازار تفریحات خصوصی بود؛ یعنی مدل قدیمی باشگاههای خصوصی که حق عضویت آنها از ۱۵۰۰ دلار هم فراتر میرفت و فقط افراد بسیار پردرآمد حق عضویت در آنها داشتند. اما حالا این باشگاهها به تدریج در حال تبدیل به بسترهای مختلفی برای شبکهسازی هستند؛ بدون این که حساسیتی روی سطح درآمد اعضا و افراد داشته باشند. برای تحقق این منظور، این فضاهای خصوصی مجبور به تغییر رویه، متنوع کردن پیشنهادها و الهام گرفتن از فضاهای تعاملی کسب و کار(coworkings) شدند.
در حال حاضر فضاهای کار اشتراکی رونق گرفتهاند. شاغلین آزاد (فریلنسرها)، استارتآپها و کارمندان شرکتهای بزرگ به خاطر انعطافپذیری و تعاملی بودن آنها، جذب این فضاها شدهاند. تنها در لندن، تقریبا ۱۷۰ فضای کار اشتراکی با ۲۰ میز کار اشتراکی یا بیشتر وجود دارد. قیمت این فضاها نسبت به مکان و تجهیزاتشان متغیر است که گرانقیمتترین آنها بین ۶۰۰ تا ۱۰۰۰دلار حق عضویت سالانه مقرر کرده است.
بعضی از این فضاها فقط شامل محیطی برای کار نیستند، بلکه افراد پس از عضویت در آنها امکان استفاده از رستوران و کافه و کتابخانه و شرکت در رویدادهای خصوصی و همچنین امکان تعامل و شبکهسازی با افراد حرفهای دیگر در سطح خودشان را هم پیدا میکنند.
فضاهای اشتراکی که اخیرا بازگشایی شدهاند، بیشتر مایل به ارائهی خدمات برای شرکتها و کسب و کارها هستند؛ مانند Shoreditch House که فضای تعاملی SohoWorks را تاسیس کرده است یا Devonshire Club واقع در لندن که دارای کتابخانهی خصوصی، اینترنت پرسرعت و میز کار برای اعضا است.
اما آیا این نسل جدید از باشگاههای عضویتی، فقط یکجور فضای اشتراکی تاثیرگذارند، یا جایی هستند که فرصتهای حرفهای جاهطلبانهای به حرفهمندان پیشکش میکنند؟
ارائهی خدمات سطح بالا
با وجود این که ClubHouse مکانی برای دور هم جمع شدن کارآفرینان جهت کار و شبکهسازی است، اما موسس این کلاب غرب لندن، آدام بلسکی، به مجموعهاش به عنوان یک فضای کار اشتراکی نگاه نمیکند؛ زیرا بر این باور است که «فضای کار اشتراکی در واقع همان دفتر خدمات شغلی است، اما با یک نام دیگر».
بلسکی کلابهاوس را در سال ۲۰۱۲ راهاندازی کرده است، پس از آن که فهمید ایدهی «کاپوچینو کامرس» (که ارائه دهندهی خدمات فضای کار اشتراکی در کافهها و لابی هتلها بود) احساس خوبی به مشتریانش نمیدهد؛ اما همزمان دریافت که او برای توسعهی کسب و کار و جلب رضایت مشتریان قرار نیست یک دفتر کار برای آنها درست کند. «بیشتر اعضای ما از شرکتهای سهامی بزرگ (بلوچیپها) بودند و برای خودشان یک جای دیگر از شهر دفتر کار داشتند. ما باید دفتر جایگزین آنها در مرکز لندن به حساب میآمدیم؛ جایی که آنها میتوانستند مشتریان خود را ببینند، جلسات کاری برگزار کنند، بین جلساتشان به کارشان برسند و در کنار همهی اینها از یک سرویس و پذیرایی سطح بالا لذت ببرند.» در حال حاضر بیزنسمدل آقای بلسکی جواب داده و به خوبی پیش میرود.
برای خیلی از باشگاههای عضویتی، فراهم کردن یک دفتر دیگر برای کار، مزیتی است که از رقبا متمایزشان میکند. فضای تعاملی Library در سال ۲۰۱۳ توسط رونالد اندرو تاسیس شد. او میگوید «وقتی ما شروع به کار کردیم فضاهای تعاملی بسیار کمی وجود داشت.» فضای تعاملی لایبرری یک فضای تعاملی باز است که شاید برای جلسه و ملاقاتهای کاری محرمانه چندان مناسب نباشد، اما برای کسانی که از راه دور کار میکنند ایدهآل است.
اندرو عقیده دارد که در بازار، هم برای فضاهای تعاملی خصوصی و هم برای فضاهای اشتراکی به اندازهی کافی ظرفیت وجود دارد. او همچنین اذعان دارد که فضاهای کار اشتراکی به صورت چشمگیری در سالهای اخیر افزایش پیدا کردهاند؛ اما با این وجود معتقد است این افزایش، نیاز به باشگاههای عضویتی را کاهش نداده است.
همانطور که از آمار و ارقام مشخص است، نسبت کارمندان «دورکار» سال به سال در حال افزایش است. در بین سالهای ۲۰۰۵ تا ۲۰۱۵ تعداد کارمندان دورکار از ۳.۴میلیون به ۴.۲میلیون نفر رسیده است. فضاهای کار اشتراکی از این فرصت استفاده کردهاند تا خودشان را به عنوان محیطی برای «کار کردن و لذت بردن همزمان» معرفی کنند.
به طور مثال، Cocoon Networks که سال گذشته در لندن افتتاح شده، یک اکوسیستم کسب و کار است که امکانات مجهزی شامل روف گاردن، مرکز تغذیه، باشگاه ورزشی (با امکان دوش گرفتن و مربی خصوصی) و مرکز سلامتی (شامل ماساژ و درمانهای دیگر) دارد.
جان زای، موسس این مجموعه میگوید نسل جدید فضاهای کار اشتراکی نه تنها به رشد کسب و کارها و گسترش شبکهشان کمک می کنند، بلکه به فکر سبک زندگی و سلامتی اعضای خود و نقشی که در بهبود کیفیت کارشان دارد نیز هستند. او می گوید: افراد حاضر در این فضاها دوست دارند ساعتهای طولانی، حتی آخر هفتهها و تعطیلات – کار کنند. امکان تعامل با حرفهمندان دیگر، استفاده از راهنمایی افراد باتجربهتر و قرار گرفتن در یک جمع پشتیبان و همراه، برای آنها بسیار مهم است. ما ساعت ها فکر و تلاش کردیم تا بتوانیم بهترین اکوسیستم را ایجاد کنیم و سبک زندگی کارآفرینی را ارتقا دهیم.
شاخصهای انتخاب اعضا
بعضی از این فضاهای جدید با الهام گرفتن از باشگاههای قدیمی، در انتخاب اعضای خود دقت ویژهای به خرج میدهند. در منچستر، فضای جدید XYZ Building ، معیارها و ضوابط دقیق و سختگیرانهای در مورد انتخاب اعضای خود دارد. در این راستا، دو طبقه از این ساختمان برای اعضای رسمی در نظر گرفته شده که در آن بتوانند از خدمات ویژه استفاده کنند.
میلی کیلین، مدیر تجاری XYZ می گوید: ما اعضا را با دقت بسیار زیادی انتخاب میکنیم. ما به نوع کار و صنعتی که فرد در آن مشغول است کاری نداریم، بلکه فرهنگ، ارزشها و اهداف آیندهی او را مورد بررسی قرار میدهیم.
به عقیده تام لوییس، موسس فضای The Guild در شهر بث انگلیس، به وجود آوردن فرهنگی که در آن افراد ایدهها و نظراتشان را به اشتراک بگذارند ارزشمند است. اما بیشتر این فضاهای کاری و تجاری به دلیل گران بودنشان فاقد چنین فرهنگی هستند که بتواند در میان شرکتکنندهها انگیزه ایجاد کند. او عقیده دارد راز موفقیت در به وجود آوردن این فرهنگ، این است که این فضاها از انحصار افرادی خاص خارج شوند تا امکان تعامل بین اعضا بالا رود.
تام لوییس همچنین بر این باور است که فضاهای اشتراکی باید دارای روح باشند. با همین باور است که او The Guild را مناسب و مقرون به صرفه ساخته است؛ به گونهای که این فضا مورد توجه شرکتهای طراحی و تکنولوژی قرار گرفته است. آنها دارای ۲۰۰ عضو فعال هستند که به طور میانگین ماهانه ۱۰۰ دلار حق اشتراک پرداخت میکنند.
او میگوید «مردم کار و تجارت را بر اساس چیزی که به آن برخورد خلاقانه می گوییم، میسازند. زمانی که یک کپیرایتر، یک طراح وبسایت و یک متخصص فوقالعاده همدیگر را ببینند و با هم تعامل داشته باشند، میتوانند چیزهای جدید و جذاب درست کنند.»
در حال حاضر، فضای اشتراکی The Guild قصد دارد شعبه جدید خود را در بریستنو افتتاح کند، ولی برنامه ای برای افزایش حق عضویت خود ندارد. به گفته لوییس: درست است که ما یک شرکت تجارتی هستیم، اما در قلب این شرکت، ما یک خانوادهایم. اخیرا یک فضای جدید با قیمت پایینتر و مناسبتر در نزدیکی ما افتتاح شده، اما کسی از اعضا، ما را ترک نکرده است.
ما در واقع تیمی نداریم که بخواهیم اکثریت غالب را به دست آوریم، بلکه اجتماع ما از تکتک اعضا ساخته شده و ما هم قسمتی از این اجتماع هستیم. این روح یک فضای اشتراکی واقعی است که دیگران به سادگی قادر به تقلید از آن نیستند.»
نظرات کاربران