امیدواری کور و بدون مبنا کمکی به زنده ماندن کسب و کارها نمیکند!
حتماً شما هم این را شنیده‌اید: «مردم هنوز با خیال راحت به مکان‌های عمومی نمی‌روند. ما سعی کرده‌ایم همه‌ی اقدامات ایمنی و پروتکل‌های بهداشتی را رعایت و اعمال کنیم، اما اگر مردمی در کار نباشند، هیچ کدام از این کارها هیچ فایده‌ای ندارد.»
جملاتی از این دست بیان‌گر این واقعیت است که وقتی زندگی به حالت عادی بازنگشته است، صاحبان کسب‌وکارها نمی‌توانند تجارت و کارشان را به حالت عادی بازگردانند. حالا دیگر می‌دانیم که خیلی از مشاغل هر کاری هم که بکنند نمی‌توانند با وجود محدودیت‌های مربوط به پاندمی دوام بیاورند، هر قدر هم که این مشاغل مهم باشند، دشواری‌ها سر جایشان هستند و این یک واقعیت است.
چنین وضعیتی باعث می‌شود که مشاغل کوچک برای دوام خود به هر شیوه‌ای که می‌دانند، بجنگند.
برخی از خط مشی‌هایی که اخیراً برای کمک به مشاغل کوچک و متوسط طراحی شدند، به اندازه‌ی کافی کارآمد از آب درنیامدند، زیرا بیشتر بر ایجاد امید واهی به بازگشایی، متمرکز بودند و شدت بحرانی که ما را دربرگرفته را نادیده انگاشتند.
امیدواری واهی بخشی از گستره‌ی عللی است که اخیراً برخی از کسب و کارها را به نابودی کشانده است.
استراتژی هایی برای کسب و کارهای کوچک و متوسط (SME) در شیوع کووید-۱۹ نیز در این باره جالب توجه است.
در ادامه نگاهی می‌کنیم به ۲ واقعیت جدید و بسیار اساسی که بر فضای کسب و کارها به شدت اثر گذاشته‌اند:
مصرف‌کنندگان کمتر و متفاوت‌تر از قبل خرج می‌کنند
حتی قبل از اینکه قرنطینه در سراسر کشور رواج یابد، مصرف‌کنندگان شروع به تغییر رفتار خود کردند. آنها از رستوران و مسافرت دوری گزیدند. در طول بهار، برخی از اقتصاددانان و کارشناسان در مورد بهبودی V شکل اقتصاد صحبت می‌کردند؛ یعنی اقتصاد به همان سرعتی که از کار افتاده، می‌تواند بهبود یابد. اما مسئله این است که شما نمی‌توانید با اقتصاد مانند یک لامپ که با کلید برق روشن و خاموش می‌شود، برخورد کنید، خصوصاً وقتی پای عاملی غیرقابل‌کنترل و غیرقابل‌پیش‌بینی مثل ویروس در میان باشد.
OpenTable در حال حاضر پیش‌بینی کرده است که از هر چهار رستوران یکی به دلیل کووید-۱۹ در معرض تعطیلی دائمی است، اگرچه اضافه می‌کند که در کشورهایی مانند ژاپن و آلمان که در کنترل همه‌گیری بهتر عمل کردند، این صنعت تا حدودی احیا شده است.
روشی که فعلاً مصرف‌کنندگان برای خرج کردن پولشان در پیش گرفته‌اند، با یک نمودار خطی قابل ارزیابی نیست. اما می‌توان گفت یکی از تغییرات رفتار مصرف‌کنندگان، در حوزه‌ی چیزهایی‌ست که مایلند بابتشان پول بپردازند. در حال حاضر آنها به جای رفتن به رستوران، به فروشگاه مواد غذایی می‌روند و به جای خرید لباس از بوتیک‌ها، از سایت‌های فروش آنلاین سفارش می‌دهند. گذراندن وقت زیاد در خانه باعث شده که مردم بیشتر به فکر بهبود کیفیت زندگی‌شان باشند که قطعاً در هزینه‌کرد آنها اثرگذار است.
همه‌گیری روی هر حرفه‌ای تأثیری متفاوت گذاشته است
همه‌ی مشاغل کوچک حتی در یک صنعت مشابه، مانند یکدیگر تأثیر نگرفته‌اند و اینکه آیا قادر به ادامه‌ی حیات هستند یا نه به عوامل زیادی بستگی دارد ازجمله اینکه کجا هستند، چه کاری انجام می‌دهند، آیا قادر به ایجاد تحول هستند، چقدر بدهی دارند و اینکه صاحبان آن مشاغل حاضرند چه مقدار خطر را به جان بخرند و… برخی از این عوامل در دست خود آنها است، و برخی هم نه!
بنابراین پیچیدن نسخه‌های یکسان برای همه، کاری عجیب و بی فایده است.
برای بعضی از مشاغل، راه‌حل‌هایی برای تاب‌آوری در این شرایط سخت وجود دارد: آنها می‌توانند تعداد کمی کارمند داشته باشند، سطح ارائه‌ی خدمات یا کالا را کاهش دهند و راه‌هایی برای کارایی بهتر پیدا کنند. اما مثلاً همین راه‌کارها برای کسب و کار یک سالن ورزشی که روی وسایل ورزشی سرمایه‌گذاری کرده و یا مجبور به پرداخت اجاره است، یا یک رستوران که حتی با کمترین ظرفیت خود کار می‌کند اما هیچ ابزاری برای جذب مشتری‌های از دست رفته ندارد، بی‌فایده است.
اعتقاد به بازگشایی و نجات کسب‌وکارها، به‌خصوص کسب‌وکارهای کوچک و متوسط نباید مثل مسکن عمل کند، چون در نهایت حتی در صورت پشت سر گذاشتن این بحران، مشکلات آنها نه‌تنها سر جایشان خواهد بود که ممکن است در اثر فشارهایی که متحمل شده‌اند بدتر هم شده باشد.
سیاست‌های تاب‌آوری و پشتیبانی باید با نگاه به اثر عمیق همه‌گیری کووید-۱۹ در اقتصاد و در همه‌ی ابعاد جامعه طراحی و اجرا شود.
با خدمت کاربُرد (KAARBOARD) آشنا هستید؟ این ویدیوها را ببینید:
نظرات کاربران